Recensie van Tim Burtons Frankenweenie

Eindelijk draait er weer een animatiefilm van Tim Burton in de bioscoop. De regisseur concentreerde zich de voorbije jaren op liveactionfilms zoals Dark Shadows, Alice in Wonderland en Sweeney Todd, maar keert zeven jaar na Corpse Bride terug naar zijn roots.

Het is niet alleen een terugkeer naar animatiefilms geworden, maar ook een terugkeer naar een onderwerp dat Tim Burton al eerder verkende. Frankenweenie is namelijk gebaseerd op zijn gelijknamige korte film uit 1984, waarin een ontroostbare jongen stiekem zijn dode hondje opnieuw tot leven brengt. Dat betekent dat de inhoud flink wat aangevuld moest worden met extra personages en verhaallijnen – meteen ook het enige knelpunt van de film. Niet alle personages werden immers even goed uitgewerkt en sommige motieven en handelingen kregen geen gevolg in het verhaal, wat af en toe vreemde beslissingen opleverde.

De erg mooie, geloofwaardige stop-motionanimatie en de ontroerend sterke band tussen baasje Victor en hondje Sparky maken echter veel goed. De poppen zien er top uit en dat is niet verwonderlijk, want ze werden gemaakt door de Britse topstudio Mackinnon and Saunders naar de vertrouwde ontwerpen van Burton (zie afbeelding). Ook de sets zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Afgaande op de huizen, de wagens en het kerkhof lijkt alles zich in een ouderwets, rustiek dorpje af te spelen, maar die tijdsgeest wordt niet bewaard wanneer de jonge Bob geen zin heeft om proefkonijn te spelen en een moderne computersimulatie voorstelt.

Na de voorstelling kreeg ik de vraag of ik de film niet te griezelig vond voor jonge kijkers. Er zijn inderdaad een paar schrikwekkende fragmenten en de hele film bevat een aantal monsterlijke figuren die er niet langer uitzien als het schattige katje, hamstertje of schildpadje dat veel kids thuis ook hebben. In een film over rouw en gemis sterven uiteraard personages, maar dat was in klassiekers zoals Bambi en The Lion King niet anders (en daar klaagt niemand over, of wel?). Kinderen worden al te vaak kinderachtig behandeld, maar daar doet deze film gelukkig niet aan mee.

Wat wél aan jonge kinderen voorbijgaat, zijn de vele verwijzingen naar oude horrorfilms. Dat is al snel duidelijk, want Frankenweenie begint met de projectie van Victors zelfgemaakte monsterfilmpje waarin zijn hond de rol van de reusachtige ‘Sparkysaurus’ vertolkt. Niet alleen het zwart-witte kleurgebruik roept nostalgie op, maar ook de namen van de personages en monsters in de film zijn referenties aan bekende karakters, acteurs of schrijvers van het horrorgenre. Zo vind je naast de familie Frankenstein ook kinderen met bekende namen, zoals de bultenaar Edgar E. Gore (lees: Igor) en buurmeisje Elsa Van Helsing.

Het resultaat is een erg vermakelijke griezelfilm. Naast enkele subtiele grapjes en de vele hommages aan horrorklassiekers geeft het verhaal ook een leuke sneer naar het conservatieve, bange Amerika. Frankenweenie is een heuse aanrader, alleen al voor de karakteranimatie van het hoogste niveau. Fragmenten uit de animatiefilm vind je in onze vorige berichten.

Frankenweenie (ook in 3D) had vorige week in België al enkele avant-premières op het Filmfestival van Gent en draait vanaf 17 oktober overal in de bioscoop. De Nederlandse release volgt op 18 oktober 2012, al zijn er hier en daar al enkele voorvertoningen.