The Suicide Shop: een macabere musical

Al sinds de eerste presentatie van The Suicide shop twee Annecy edities geleden hadden we hoge verwachtingen van de Franse animatiefilm. Het onalledaagse onderwerp en de rijke stijl beloofden een mooie afwisseling van de standaard liefdesverhalen en de ongeïnspireerde stijlen van de jaarlijkse stroom aan langspeelfilms. Ook een leuk vooruitzicht was de teruggreep naar het musical element zoals vroeger in geanimeerde langspeelfilms gebruikelijk was, natuurlijk wel met een twist.

In een stad vol ellende hebben zelfs de duiven hun levenslust verloren. Zelfmoord is aan de orde van de dag, maar mag niet in het openbaar gebeuren – dan krijg je een bonnetje aan je broek. Het is al eeuwen een gat in de markt voor het gezin Tuvache, dat een familiebedrijf in zelfmoordartikelen runt. Depressieve klanten kunnen op vele waardige manieren een einde aan hun troosteloze bestaan maken, passend bij hun smaak en budget. Waar een rijke mevrouw giftig parfum aangeraden wordt, krijgt een arme zwerver gratis een plastic zakje met plakband mee.

Kinderen Marylin en Vincent, vernoemd naar de bekende zelfmoordplegers Monroe en Van Gogh, zouden ook niets liever willen dan zo’n touw om hun nek te voelen. Maar als zij de zaak niet over kunnen nemen later, wie haalt de stadsbewoners dan uit hun lijden? Met de geboorte van een derde kind, het jongetje Alan, wordt het (werk)leven van het gezin volledig op de kop gezet. Want Alan lacht, hij houdt van het leven! Hoe moet dat verder met de winkel, als Alan zich tot missie heeft gesteld de stadsbewoners ervan te overtuigen dat het leven heus de moeite waard is?

De film is een bizarre combinatie van ellende en geluk, wat soms dan ook voor onduidelijkheden zorgt. Op een gegeven moment maakt Alan zijn zus een compliment over haar uiterlijk, wat haar aan het huilen maakt. Maar hoewel je zou denken dat dit positief is, keuren vader en moeder de actie van Alan (die zich er schuldig over voelt) af. Maar ongeluk brengen is toch juist goed, denk je als kijker dan. Dit wordt echter al snel vergeven en vergeten bij het zien van het volgende adembenemende beeld vol sprekende kleuren, vormen en lijnen. De animatie is een combinatie van verschillende technieken die naadloos op elkaar zijn aangesloten. Het resultaat is een rijk beeld vol handgemaakte details met karakters die ook nog eens bijzonder mooi bewegen. De liedjes tussendoor werken vermakelijk en houden het tempo erin.

Stereoscopie is wel toegepast, maar gelukkig spaarzaam. Er is niet geknutseld met driedimensionaliteit in de karakters zelf, wat bij The Lion King in 3D nog wel eens voor rare effecten zorgde. The Suicide Shop lijkt meer op een pop-up boek, wat fijn werkt aan de ogen. Hoewel de techniek zoals bij zoveel stereoscopische films niet echt iets toevoegt aan het verhaal, zorgt het er wel voor dat je binnen de drukke beelden goed kan focussen op wat belangrijk is.

Alan terroriseert de familiewinkel met zijn ongenaakbare blijheid, wat zijn ouders veel verdriet doet. In het originele gelijknamige boek lukt het de vader Alan teneer te slaan, maar in de film eindigt het compleet tegenovergesteld en zó over de top dat het de hele film voor sommige kijkers plat zal slaan en voor anderen juist extra hilarisch maakt. Toch kan ik niet anders dat deze gedurfde film applaudisseren, met zijn indrukwekkende palet aan kleur – en aan zelfmoordartikelen. Je vraagt je bijna af of het nog wel goed gaat met de regisseur. We gaan ervan uit van wel, gezien Patrice Leconte al een tijd bezig is met zijn volgende geanimeerde langspeelfilm, die ook weer veel mooie plaatjes belooft (zie bericht Music!).

The Suicide Shop staat gepland voor september in de Belgische bioscopen en oktober in de Nederlandse. Of dat in 3D zal zijn is, althans in Nederland, nog niet duidelijk. De trailer voor de film vind je in ons vorige bericht.