Interview met animatiemaker Max Hattler

Twee weken geleden liepen we animatiemaker Max Hattler tegen het lijf op het Go Short-festival. Natuurlijk grepen we die kans aan om even met hem te kletsen.

Op zondagmiddag, de laatste dag van het festival Go Short te Nijmegen, zit ik op de fiets richting de festivallocatie. Onderweg naar onze afspraak kom ik hem al tegen, met kleine oogjes van de vele films die hij als jurylid die week zag en het optreden dat hij deed tijdens het (zeer geslaagde) eindfeest. Daarom denk ik te beginnen met een makkelijke vraag over hoe hij in de animatiewereld terecht is gekomen. Maar aan deze vraag blijkt een heel verhaal vast te zitten.

Max Hattler is, afgezien van het feit dat ook hij graag op zijn zolderkamer in zijn eentje zit te werken, geen typische animator. Zijn films bevatten geen klassieke narratieve vertelling, ideeën komen vaker voort uit een grafisch idee dan uit een plot met karakters. Eigenlijk heeft Hattler ook gewoon een hekel aan het langdurige proces dat bij (narratieve) animatie komt kijken. Het is juist deze afkeer van narratieve animatiefilm die leidt tot de unieke stijl van deze creatieve duizendpoot. Door zijn intuïtieve manier van werken ontstaan er onconventionele vertelstructuren. Maar hoe is deze intuïtieve manier van werken tot stand gekomen?

Als kind tekende hij net als ieder ander, maar in plaats van te definiëren wat hij tekende was zijn antwoord op de veelgestelde vraag “Wat teken je?” simpelweg “Dat weet ik niet.” Met de komst van Max’ eerste computer in zijn tienerjaren schoof hij potlood en papier aan de kant en begon hij elektronische muziek te maken. Hiermee was muziek ‘in lagen’ te maken, in plaats van eerst jarenlang een instrument te moeten leren bespelen. Met de computer kon je gewoon beginnen en kijken waar het naartoe ging, laag na laag.

Tijdens een studie media en communicatie maakte Max kennis met animatie, voor hem perfect om zijn interesses in grafisch ontwerp, bewegend beeld en muziek te kunnen combineren. “Maar dan vroegen ze me om een storyboard te maken…” zegt Max, die niet echt blij kijkt bij het terugdenken eraan. Eigenlijk kwam het pas na school dat hij besloot zijn gewenste werkwijze te omhelzen er ermee te gaan experimenteren. Tegenwoordig werkt Max ook meer als regisseur en laat hij het puur technische gedeelte deels uitvoeren door anderen.

Commerciële klussen doet hij op dezelfde intuïtieve wijze, waardoor de klant geen tussenmateriaal te zien krijgt. Soms pakt dat goed uit, soms niet. Dat geldt nog sterker voor de shows die Max wereldwijd geeft. Van tevoren maakt hij één afbeelding en tijdens de show bewerkt hij die live in snelheid en met effecten, zo goed mogelijk passend op de muziek van de dj. Die shows zijn leuk om te doen, omdat je als animator dan even uit je schulp kruipt. Waar het maken van animatiefilms “een behoorlijk eenzame ervaring” is, gaan de shows veel meer over het proces dan het uiteindelijke product, waardoor er zonder zorgen geëxperimenteerd kan worden. Voor Max is het simpelweg een andere manier om animatie te maken op een intuïtieve manier.

Na een lunch en een hard nodige koffie is Max klaar voor het retrospectief over hemzelf, wat als één van de laatste voorstellingen op de planning van het festival staat. Echt uitrusten van de volle week Go Short is er niet bij. Het volgende project staat namelijk al weer voor de deur; een artist in residence-periode in Litouwen.

Geïnteresseerd in meer? Op Max’ website zijn veel films in zijn geheel te zien, met een boel interessante achtergrondinformatie.

(De portretfoto is van Akemi Kurosaka, de installatiefoto van Roelof Bos.)