Recensie Rise of the Planet of the Apes

Wie een van The Planet of the Apes-films heeft gezien, weet hoe deze nieuwe film ongeveer afloopt. Rise of the Planet of the Apes is immers een prequel die vertelt wat voorafging aan de apenrevolutie. Dat maakte het voor regisseur Rupert Wyatt geen eenvoudige klus. Nog meer dan bij andere films lag de klemtoon dus op het vertellen van een boeiend verhaal. Gelukkig is de regisseur daar bijzonder goed in geslaagd.

Voor de zeldzame kijkers die nog geen van de vorige apenfilms heeft gezien, zal ik in deze recensie zo weinig mogelijk ingaan op het verhaal. De vele trailers en fragmenten geven al genoeg weg.

Het ontstaan van de apenrevolutie wordt gevolgd door de ogen van twee hoofdpersonages: een mens en een aap. Will (James Franco) is een gedreven wetenschapper die voor de mensheid (maar vooral voor zijn wegkwijnende vader) op zoek gaat naar een middel dat de ziekte van Alzheimer kan genezen. De menselijke rol van Will wordt echter overschaduwd door die van Caesar, de buitengewoon intelligente zoon van een chimpansee waarop werd geëxperimenteerd. Om het publiek de kans te geven om een band op te bouwen met Caesar en zijn latere daden te begrijpen, volgt de camera het personage vanaf zijn geboorte.

Bijzonder aan deze film is dat de makers motion capture gebruikten om de primaten zo realistisch mogelijk weer te geven. Die techniek, waarbij acteurs zich in een pak vol sensors hijsen, bezorgde de computerkunstenaars van Weta Digital een menselijk skelet dat ze vervolgens konden voorzien van een dierlijk uiterlijk. De zeven belangrijkste apen in de film werden vertolkt door menselijke acteurs. Dat zijn voornamelijk chimpansees, maar ook een imposante gorilla en een slimme orang-oetan zijn van de partij. Alle andere apen zijn puur digitale creaties.

Andy Serkis geeft in deze film – letterlijk en figuurlijk – gestalte aan Caesar. Sinds de acteur Gollum speelde in The Lord of the Rings heeft hij zich helemaal aan de techniek overgeleverd. Hij vertolkte eerder al een (gigantische) aap in King Kong en is in oktober te zien als kapitein Haddock in The Adventures of Tintin.

Niets dan hulde voor de man, want het dagenlang op handen en voeten rondkruipen wierp zijn vruchten af. Zijn harige alter ego steelt de show en zuigt je helemaal mee in het verhaal. In veel andere verhalen zou het restje menselijkheid in de apen (afkomstig van de acteurs) een negatief effect kunnen hebben op de geloofwaardigheid, maar de keuze voor motion capture was in deze film een geslaagde zet. De slimme apen kregen hierdoor iets menselijks dat bij momenten zelfs angstaanjagend werkte. Perfect voor een film zoals deze.

Het enige minpunt is dat de overgang van normale naar slimme apen iets te abrupt gebeurt. Alsof ze door te concentreren op Caesars jeugd niet genoeg tijd meer hadden om de rest van de evolutie uit te werken. Toch zijn de twee grootste troeven van dit harige avontuur de opbouw van het verhaal en de animatie. De film begint min of meer met de geboorte van Caesar en dat zorgt ervoor dat je als kijker vrij snel sympathie koestert voor de pientere aap, zeker wanneer hij slecht wordt behandeld. Die sympathie is ook te danken aan de overtuigend realistische apen in de film. De integratie van animatie in een levensechte wereld overstijgt het niveau van Avatar en ziet er zo goed uit dat je hoopt dat deze film nooit werkelijkheid wordt.

De film draait vanaf vandaag in België. Nederland moet nog wachten tot 18 augustus. Als je niet in sciencefictionverhalen gelooft, vind je Rise of the Planet of the Apes vast een flauw broodje aap. Laat je jouw fantasie echter de vrije loop, dan krijg je daar een indrukwekkende apenfilm voor in de plaats. Kom maar op met dat vervolg!