Recensie: Cars 2 is slachtoffer van Pixars eigen succes

Het verhaal van Cars 2 in een notendop: Racewagen Lightning McQueen brengt zijn roestige maatje Mater mee naar de World Grand Prix. Het wordt onverwachts een groot avontuur, want terwijl McQueen zich concentreert op de race, raakt de klunzige takelwagen verzeild in een spionagemissie.

Wie de actualiteit een beetje volgt, weet dat Cars 2 op bijzonder weinig bijval kan rekenen bij de internationale filmpers. Op Rotten Tomatoes, waar gemiddelden worden berekend aan de hand van recensies van filmjournalisten, kreeg de prent slechts 35 % (55 positieve, 104 negatieve recensies). Een historisch dieptepunt voor een film van een van de populairste animatiestudio’s van de wereld.

De verklaring is eenvoudig: Cars 2 is het slachtoffer van Pixars eigen succes.

De reden waarom de films van de Amerikaanse animatiestudio zo goed scoren bij het grote publiek, is dat ze naast kinderen ook volwassenen aanspreken. Om van een goed verhaal te kunnen genieten, speelt leeftijd geen rol. Het maakt niet uit of het om een gezin superhelden, levend speelgoed, een culinaire rat of een eenzame robot gaat. Als het verhaal goed is, blijft iedereen geboeid, ongeacht de leeftijd. En dat is precies wat Cars 2 heeft genekt. Waar de vorige films steeds een breed publiek aanspreken, mikt deze film vooral op (jonge) liefhebbers van snelle wagens en actie.

De wagens schakelen immers naar de tweede versnelling. Meer snelheid, meer explosies, maar helaas minder diepgang. De transformatie van een gezellige familiefilm naar een internationale spionagefilm is wel een gedurfde zet. Het avontuur verhuist daardoor van het kleine, veilige dorpje Radiator Springs naar indrukwekkende steden met spannende racecircuits. De relatie tussen McQueen en Mater staat nog steeds centraal, maar de klemtoon verschuift veel meer naar de maffe takelwagen. De film zit tjokvol met coole gadgets die James Bond stikjaloers zouden maken. Vooral Finn McMissile, de koelbloedige Britse spion met de stem van Michael Caine, steelt de show.

Cars 2 staat op zichzelf en is prima te volgen zonder voorkennis, maar bevat wel verwijzingen naar het eerste deel uit 2006. Zo is er bijvoorbeeld een eerbetoon aan de oude racekampioen Doc Hudson (de vaderfiguur die werd ingesproken door Paul Newman, die in 2008 overleed).

Hoewel Disney en regisseur John Lasseter er op hameren dat het idee voor een vervolg spontaan ontstond en losstaat van het gigantische marketingpotentieel, is dat moeilijk om te geloven. De ontelbare Cars-spullen brengen nu eenmaal miljarden euro’s op. Als buitenstaander heb je daar geen zicht op, maar ik vermoed dat Lasseter besloot om het over te nemen van regisseur Brad Lewis nadat hij zag dat het team op weg was om de studio’s eeuwige motto “het verhaal is het belangrijkste” voor de eerste keer flink te verwaarlozen.

Is Cars 2 dan een slechte film? Neen. Alleen als je de film gaat vergelijken met het andere werk van Pixar, valt op dat hij heel wat minder indruk maakt. Daarvoor is het verhaal te eenvoudig en niet aangrijpend genoeg. Visueel is er echter niets op de animatie aan te merken. Oudere kijkers zullen bovendien smullen van de vele verborgen verwijzingen naar andere films. De meeste grapjes richten zich tot een jong publiek, maar er zijn uitzonderingen. De arrogante Francesco Bernoulli (ingesproken door John Turturro) is een komische Italiaanse karikatuur, de pausmobiel was een onverwachte gast en voor de autosportkenners maken racers zoals Lewis Hamilton een leuke cameo. Bovendien zijn de aan de wagens aangepaste monumenten ingenieus bedacht.

Cars 2 is duidelijk geen Toy Story 2, maar de film is nog steeds beter dan heel wat andere animatiefilms die in de bioscoop draaien. Een vermakelijke kinderfilm, maar met weinig meerwaarde voor de oudere kijkers.