Zelf ben ik niet naar de bioscoop gegaan om de bekende striphelden in 3D te bekijken, maar toen een vriend me vroeg of ik zijn dvd van Suske en Wiske & De Texas Rakkers wilde lenen, zei ik toch ‘ja’. Eerlijk gezegd was het meer een ‘euhmmmmmja’ want de trailer sprak me eigenlijk helemaal niet aan.
Toch geef ik (bijna) alles een kans en zo kwam het dat ik op een regenachtige avond 5022 seconden lang naar de eerste computeranimatiefilm van Suske en Wiske keek. Ik druk de tijd in seconden uit en niet in minuten omdat dit aantal beter overeenkomt met het aantal keren dat ik een zucht moest slaken.
Zoals je in de onderstaande trailer kan zien, is de animatie in de film niet meteen hoogstaand te noemen. Je moet erg je best doen om een personage te vinden dat op een normale, realistische manier stapt. Het is dan vast ook geen toeval dat scènes waarin de houterige figuren wandelen of lopen tot een minimum werden beperkt.
Hetzelfde geldt voor de details: die zijn er bijna niet. Er wordt ingebroken en het hele huis ligt overhoop, maar nergens zit een vuiltje of een krasje. De tv ziet er ondanks alles gloednieuw uit, de aarde zit nog netjes in de omgekieperde bloempot en het tafelkleed hangt nog steeds op de tafel die nochtans op z’n kant ligt. De outfitjes zitten altijd strak, haren bewegen niet (iets wat alleen geloofwaardig overkomt bij Lambik) en de vacht van Tobias ziet er zo stijf uit dat hij vermoedelijk het resultaat was van een kruising tussen een hond en een pot haargel. Wist je trouwens dat het zand in Texas zo hard is als beton waardoor er geen voetafdrukken achterblijven?
Je zou haast denken dat ze de teletijdmachine van professor Barabas hebben gebruikt om terug te keren in de tijd waar computeranimatie nog in de kinderschoenen stond.
Net zoals alle andere films is de plot nog belangrijker dan de animatie. De film is gebaseerd op het gelijknamige stripalbum van Willy Vandersteen. De geestelijke vader van Suske en Wiske schreef met De Texas-Rakkers (toen nog met een streepje) een avontuurlijk cowboyverhaal over een gemene bandiet Jim Parasijt die een middeltje heeft ontdekt om mensen te verkleinen. Tot zover klopt het verhaal met wat je ziet in de animatiefilm.
Maar met de beste wil ter wereld kun je van een tiental strippagina’s nog geen lang avontuur maken, dus zochten de regisseurs Mark Mertens en Wim Bien hulp bij Guy Mortier, Dirk Nielandt en Eric Wirix. Het drietal boog zich over het scenario, maar tientallen versies later is het resultaat nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Het verhaal bulkt van de flauwe grappen die Vandersteen nog niet had durven te bedenken in een dronken bui. Een slechte timing (té lange pauzes om het publiek te laten lachen) maakt het er alleen maar pijnlijker op.
Zoals wel vaker het geval is bij animatiefilms die zich in de eerste plaats op een jonge doelgroep richten, bevat ook De Texas Rangers enkele grapjes en verwijzingen die alleen volwassenen begrijpen. Op de deurbel van Lambiks huis staat Vandersteen en op een wegwijzer staat een roze pijl naar Brokeback Mountain. Dat laatste is wellicht ook meteen het leukste uit de film. De rest is ronduit belachelijk of past helemaal niet in de film. Enkele voorbeelden: Lambik noemt Jerom “de lelijke broer van Shrek”, zangeres Miss Missy (de enige vrouw in de film met [opvallend grote] borsten) klaagt over slechte tijden in de muziekbusiness “door al dat downloaden en zo” . Het breken van de vierde wand is nutteloos (na de intro groeten de hoofdpersonages de kijkers een voor een) en over de scène waar een duellerende Lambik enkele kogels ontwijkt op Hollywood-achtige wijze à la The Matrix wil ik zelfs niet beginnen.
Wat bovendien erg opvalt in de film is de onbeschaamd grote aanwezigheid van product placement, een steeds groter wordend kwaad in films en series. Soms wist ik even niet meer of ik naar een film zat te kijken of naar een commercial. Busjes van Dreamland en Colruyt rijden traag voorbij en de camera staat meer dan eens gefocust op een boekje vol reclame voor Humo en Belgacom. Ik kan me geen enkele (animatie)film herinneren waar ik me zo hard aan de “verborgen” reclame heb geërgerd.
Maar het meest ongelofelijke aan deze film? Het gigantische prijskaartje van een slordige 9.000.000 euro. Negen miljoen euro! Ik heb al zeker honderden (korte) films gezien van animatiestudenten die ontzettend veel beter waren en toch gemaakt werden met een budget dat tienduizend keer kleiner is. Als ik een Vlaamse animatiestudent was, zou ik meteen steun aanvragen bij het Vlaams Audiovisueel Fonds, daar gooien ze het geld blijkbaar zomaar naar buiten.
Aan de film hebben heel wat mensen meegewerkt en noch de regisseurs, noch de animators zijn groentjes. Wie verzint dan opeens “hé, laten we voor de grap een 3D-film maken“? Omdat 3D hot is? Is dit nou het resultaat van al dat geld en al die jaren werk? Wat is er mis met 2D? Een tekenfilm lijkt toch uitermate geschikt voor een stripadaptatie?
Een grote productie van Skyline Entertainment, een internationale samenwerking tussen animatiestudio’s CoToon, LuxAnimation, Creative Conspiracy en CG Lux, maar niemand die lijkt te begrijpen dat computeranimatie niet meer dan een medium is? Slechts één van de vele middelen om een film te presenteren? Wanneer snapt men dat een 3D-film niet per definitie betekent dat je een hit te pakken hebt? Zeker niet met dit niveau.
Er zouden in de toekomst nog meer Suske en Wiske-films verschijnen. Het lijkt me geen slecht idee om de volgende keer een groter deel van het budget aan het script en de computeranimatie te besteden. Waar die negen miljoen voor De Texas Rangers heen ging, blijft voor mij een groot geheim.
Suske en Wiske & De Texas Rakkers is al vanaf 7 oktober 2009 beschikbaar op dvd. De film is ook verkrijgbaar op bluray, voor wie op zoek is naar nét dat tikkeltje meer kwaliteit, zeg maar.
Nederlandse trailer voor Suske en Wiske & De Texas Rakkers
